عزاى دل

میشینه جلوم. دو به شک که بگه یا نگه...

اصرارش میکنم به گفتن و کاش نکنم.

لازم نیس از دو کلمه اول بیشتر جلوبره... تموم کابوساى اخیرم تعبیر میشه و تازه میرم تو جلد احمد وقتى آرمان گذاشت و رفت...

میفهمم کلى وقت کشتیم و با هم زندگى نه، با هم جوونى نه...

میگم: واست خوشحالم

میگه: میتونى بگى اگه غمته

میگم: نباید بگم... به هرحال باس برى

[ تو دلم جیغ میکشم. واسه خاطر دل خودم تا سال ها عزادار...]