این کشور به وسعت خاکش خندید و به پهناى رودهایش گریست...

میان تمام شادى هاى امروز چندین لبخند کم است.

لبخند آن هایى که سال ها قبل انتظار چنین روزى را میکشیدند و تنها نصیبشان سیاهى شد.

امروز براى همه شما گریستن و به جاى تمام شما لبخند زدم.

به جاى تمام شما بوق زدم؛ به جاى تمام شما شادى کردیم...

خراب...

بریز اى شوق پى در پى به صحراهاى آبادم

خرابم کن خراب تو مرا دیوانه میسازد

درون غمه و اشک

یاد یه روزهایى میفتم که خاطراتش خیلى خوشایند نیست...

یاد شور و وجد بى سابقه مردم که امشب دوباره از نو انگار شروع شده...

فرقش اینه که مردم خیلى خیلى خسته تر و درمونده تر شدن؛ نگاه بهشادى هاى پوچ امشبشون نکنین. از درون تنها غمه و اشک...

کاش دو روز دیگه همه یه نفس راحت بکشن، یه لبخند محو با وجود تموم خستگى هاشون بزنن و ادامه بدن...

کاش سیاه پوش نباشیم وقتى تابستون میاد، اشک نریزیم وقتى تو بهترین دهه عمرمون هستیم.

کاش

کاش

کاش

و کاش...

هم اینک...

چرا باید در لحظه هایى از زندگى که همه در شور و جنبش هستند، غمگین ترین باشم؟

چرا نمى توانم مثل همه شاد باشم؟

شور و توان مضاعف

یه توان مضاعف در لحظه که میتونه دیوار رو هم جابجا کنه با کلى نقشه و برنامه براى کل هفته...

امیدوارم حداقل تا شب این حال خوب دووم داشته باشه...

این هواى لعنتى...

حتى اگر عمد داشته باشیم خوب نباشیم هم نمى شود.

هوا این اردیبهشت لعنتى...

با این همه عشق و شور. 

تو محکوم به خوب بودن میشوى

مختارین

یه زمانایى بود همتون خیلى برام مهم بودین. 

این روزا هیچى واسم اهمیت نداره؛ دوس دارین باشین، رو تخم چش جا دارین، اگرم دوس ندارین، من خستم. خسته ترینم براى این که بگم مهمین و باشین و این داستانا... 

مختارین خلاصه. ما فقط به نظرتون احترام...